باری تعالی می فرمایند : 

هم چنان بنده ام با انجام دادن نوافل قرب مرا می جوید تا او را دوست بدارم ، هر آن گاه که به حب من نائل گشت ، سمعی که با آن می شنود ، و بصری که با آن می بیند ، و دستی که با آن ( کاری ) را انجام می دهد و پایی که با آن حرکت می کند ، همه خدایی خواهند شد ( یعنی بر منهج خدایی بوده و از آن سرباز نخواهند زد ) و اگر از من درخواستی کند به وی عطا خواهم کرد و اگر به من پناه آورد ، او را در پناه خود حفظ خواهم کرد ، و هیچ گاه در انجام کاری ترددی نداشته مگر در وقت قبض نفس مومن که مرگ را دوست نمی دارد و من نیز نگرانی او را دوست نمی دارم . 

( روایت بخاری از ابو هریره ، حدیث شماره 6502 .)